- Limfa pola tekstowe pola tekstowe arrow_upward Limfa powstaje w tkankach ciała z płynu śródmiąższowego...
- Ilość, skład i właściwości limfy
- Mechanizm powstawania limfy
Limfa
pola tekstowe
pola tekstowe
arrow_upward
Limfa powstaje w tkankach ciała z płynu śródmiąższowego (tkankowego). Przemieszczając się przez naczynia limfatyczne, przechodzi przez węzły chłonne, gdzie jego skład zmienia się znacząco, głównie z powodu wejścia w limfę uformowanych elementów - limfocytów.
Dlatego jest zwyczajowo rozróżniać
• limfa obwodowa nie przechodzi przez żaden węzeł chłonny,
• pośredni limfu, który przeszedł przez jeden lub dwa węzły chłonne na obwodzie i
• Centralna limfa przed wejściem do krwi, na przykład w przewodzie limfatycznym klatki piersiowej.
Zobacz także >>> Węzły chłonne (badanie)
Główne funkcje limfy
pola tekstowe
pola tekstowe
arrow_upward
Limfa wykonuje lub uczestniczy w realizacji następujących funkcji:
1) utrzymywanie stałości składu i objętości płynu śródmiąższowego i mikrośrodowiska komórek;
2) powrót białka ze środowiska tkankowego we krwi;
3) udział w redystrybucji płynu w organizmie;
4) zapewnienie humoralnego połączenia między tkankami i narządami, układem limfoidalnym i krwią;
5) wchłanianie i transport produktów hydrolizy żywności, zwłaszcza lipidów z przewodu pokarmowego do krwi;
6) zapewnienie mechanizmów odporności poprzez transport antygenów i przeciwciał, transfer komórek plazmatycznych, limfocytów immunologicznych i makrofagów z narządów limfatycznych.
Ponadto limfa bierze udział w regulacji metabolizmu poprzez transport białek i enzymów, minerałów, wody i metabolitów, a także w humoralnej integracji organizmu i regulacji funkcji, ponieważ limfa transportuje makrocząsteczki informacyjne, substancje biologicznie czynne i hormony.
Zobacz także:
Ilość, skład i właściwości limfy
pola tekstowe
pola tekstowe
arrow_upward
Objętość krążącej limfy jest trudna do określenia, jednak badania eksperymentalne pokazują, że u ludzi krążą średnio 1,5-2 litry limfy.
W skład limfy wchodzi
• limfoplazma i
• elementy jednolite ,
ponadto w limfie obwodowej jest bardzo mało komórek w centralnej limfie - znacznie więcej.
Podobnie z krwią:
Stosunek objętości uformowanych elementów do całkowitej objętości nazywany jest limfokrytem (dla krwi, hematokrytu), a limfocyt nawet w centralnej chłonie jest mniejszy niż 1%. W konsekwencji w centralnej limfie występuje stosunkowo niewiele elementów komórkowych.
Udział limfy jest również niższy niż we krwi i waha się od 1,010 do 1,023. Rzeczywista reakcja jest zasadowa, pH mieści się w zakresie 8,4-9,2.
Ciśnienie osmotyczne limfy jest zbliżone do osocza krwi, a ciśnienie onkotyczne jest znacznie niższe ze względu na niższe stężenie białek w nim. W związku z tym mniej i lepkość limfy.
Skład limfy obwodowej w różnych naczyniach limfatycznych różni się znacznie w zależności od narządów lub tkanek - źródeł. Zatem limfa płynąca z jelit jest bogata w tłuszcze (do 40 g / l), z wątroby - zawiera więcej białek (do 60 g / l) i węglowodanów (do 1,3 g / l).
Zmiany w składzie chłonki są określane przez dwa główne powody: zmiany w składzie osocza krwi i osobliwości wymiany materii w tkankach.
Skład elektrolitu w limfie jest bliski osoczu krwi, ale ze względu na mniejszą zawartość anionów białkowych w limfie, stężenie przyczyn reakcji limfy jedwabnej jest wyższe. Skład elektrolitu centralnej i obwodowej limfy jest również inny. W zakładce. 2.3. pokazuje granice wahań stężenia głównych elektrolitów w centralnej limfie przewodu piersiowego
Tabela 2.3. Skład elektrolitu centralnej limfy u ludzi (mmol / l)
Najbardziej znaczące różnice w limfie i krwi są wykrywane w kompozycji białkowej. Współczynnik albuminy / globuliny limfy zbliża się do 3. Główne frakcje białkowe centralnej limfy podano w tabeli. 2.4. Zmiany w składzie białkowym limfy występują pod wpływem neuroprzekaźników, katecholamin, glukokortykoidów. Na przykład kortyzol dramatycznie zwiększa zawartość globulin gamma w limfie, która ma wartość adaptacyjną.
Tabela 2.4. Frakcje białkowe centralnej limfoplazmy u ludzi
Skład komórkowy limfy jest reprezentowany głównie przez limfocyty, których zawartość jest bardzo zróżnicowana w ciągu dnia (od 1 do 22 109 / l) i monocytów. W limfie występuje niewiele granulocytów, a czerwone krwinki u zdrowej osoby są nieobecne w limfie. Jeśli przepuszczalność naczyń włosowatych wzrasta pod wpływem czynników szkodliwych, czerwone krwinki zaczynają wychodzić do środowiska śródmiąższowego i stamtąd wchodzą do limfy, nadając jej krwawy (krwotoczny) wygląd. Zatem pojawienie się erytrocytów w limfie jest oznaką diagnostyczną zwiększonej przepuszczalności naczyń włosowatych.
Odsetek pewnych typów leukocytów w limfie nazywany jest formułą leukocytów limfatycznych. Wygląda to tak:
• limfocyty - 90%;
• monocyty - 5%;
• segmentowane neutrofile jądrowe - 1%;
• eozynofile - 2%;
• inne komórki - 2%.
Ze względu na obecność w limfie płytek krwi (5-35 109 / l), fibrynogenu i innych czynników białkowych limfa jest zdolna do krzepnięcia, tworząc skrzep. Czas krzepnięcia limfy jest dłuższy niż we krwi, aw szklanej probówce limfa krzepnie po 10-15 minutach.
W nowotworach złośliwych ruch limfy przyczynia się do rozprzestrzeniania się procesu, ponieważ złośliwe komórki tkanki łatwo dostają się do limfy, rozprzestrzeniając się przez nią do innych tkanek i narządów (głównie węzłów chłonnych), co jest głównym mechanizmem przerzutów nowotworu.
Mechanizm powstawania limfy
pola tekstowe
pola tekstowe
arrow_upward
Jak już wspomniano, w wyniku filtracji osocza w naczyniach włosowatych, ciecz wchodzi do przestrzeni śródmiąższowej, gdzie woda i elektrolity są częściowo związane przez struktury koloidalne i włókniste i częściowo tworzą fazę wodną. Tworzy to płyn tkankowy, którego część jest wchłaniana z powrotem do krwi, a część - wchodzi do naczyń limfatycznych, tworząc limfę . Zatem limfa jest przestrzenią wewnętrznego środowiska ciała, utworzonego z płynu śródmiąższowego.
Tworzenie się i odpływ limfy z przestrzeni pozakomórkowych podlega działaniu ciśnienia hydrostatycznego i onkotycznego i występuje rytmicznie.
Ruch krwi w mikrosytach tkanek nie występuje we wszystkich sieciach kapilarnych - niektóre z nich są „otwarte”, tj. funkcjonujące, inne są w stanie „zamkniętym” (patrz Rozdział 7). W części tętniczej funkcjonujących naczyń włosowatych płyn jest następnie filtrowany z plazmy do przestrzeni śródmiąższowej. Nagromadzenie płynu w śródmiąższu, a co najważniejsze, pęcznienie struktur przestrzeni międzykomórkowej zwiększa ciśnienie „rozrywające” w nim i, odpowiednio, zewnętrzny nacisk na naczynia włosowate, są one ściśnięte i czasowo wyłączone z krążenia. Rozpocznij pracę w pobliżu położonych pól kapilarnych. Zwiększone ciśnienie w przestrzeni śródmiąższowej promuje płyn do naczyń włosowatych limfatycznych, zmniejsza się wolna faza wodna międzywęzła, koloidy i kolagen oddają wodę, a „rozrywające” spadki ciśnienia odpowiednio w tej części tkanki eliminuje się ściskanie naczyń włosowatych i otwierają się na przepływ krwi. Liczba „otwartych” i „zamkniętych” naczyń włosowatych w tkance zależy również od aktywności zwieraczy przedkapilarnych, które regulują przepływ krwi do sieci naczyń włosowatych.
Zatem siły hydrodynamiczne zapewniają resorpcyjną fazę tworzenia limfy.
Zobacz także:
Zobacz także:
