Rośliny zimowe: jak uniknąć rozczarowania

Na Ukrainie w obecnym sezonie rośliny ozime zasiane na zbiory w 2016 r. Zostały przeprowadzone w późniejszym terminie. Jak uniknąć rozczarowania pędami wiosennymi? Wszakże im później pszenica wznowi wiosenną roślinność, tym większe prawdopodobieństwo jej ponownego zasiewu. A im słabsze uprawy, tym mniej mają szans. Wraz z wczesnym wznowieniem roślinności wiosennej, osłabione i nierozwinięte uprawy pszenicy ozimej mogą się odbudować i zapewnić wysoką wydajność.

Nie zaleca się pisać o problemach, które pojawiają się podczas wzrostu pędów pszenicy. Bo zarośnięte rośliny są znacznie rzadziej spotykane niż niezagospodarowane. Według AIC-Inform, w średnim roku statystycznym około połowa zasiewów pszenicy ozimej na Ukrainie jest w dobrym stanie, a nieco ponad jedna czwarta w zadowalającym stopniu. Słabe uprawy, w tym te w fazie sadzonek, stanowią około 13% (od 4 do 22% na przestrzeni lat), a pszenica nie ma czasu na wzniesienie się w ogóle na 10-12% powierzchni. I to nie jest ostateczna postać. W szczególnie niesprzyjających warunkach (1975, 1982) sadzonki nie występowały w połowie obsadzonych obszarów strefy leśno-stepowej i 50–70% stepowych regionów Ukrainy. A w stosunkowo niedalekiej 1999 i 2005 roku znaczna część upraw pszenicy ozimej nie miała nawet czasu się wahać.

Jaka jest przyczyna późnych pędów?

Po pierwsze, późny siew ze względów technicznych lub technologicznych. Nie jest tajemnicą, że w południowych i południowo-wschodnich regionach Ukrainy prekursorem upraw zimowych o 30-40% jest słonecznik. Zbiór słonecznika jest czasem opóźniony do końca września - połowy października, co nie pozwala na terminowe przygotowanie gleby. Farmy działające w technologii „no-till” mogą bezpośrednio po zbiorach nasion słonecznika. Jeśli jednak planuje się uprawę przedsiewną, czas siewu zostanie automatycznie przesunięty o około dwa tygodnie.

Stosunkowo późna locha z innych powodów. Ze względu na brak niezbędnej ilości sprzętu lub chęć „ucieczki” od much traw i chrząszczy z powodu siewu później niż optymalny czas.

Jeśli pominięto korzystne warunki siewu, nawet jeśli w górnej warstwie gleby jest wystarczająco dużo wilgoci, sadzonki będą się rozwijać powoli. Przecież im późniejszy wysiew, tym niższa temperatura powietrza i gleby oraz krótsza długość dnia. W związku z tym warunki są gorsze dla absorpcji niektórych składników odżywczych z gleby (zwłaszcza fosforu) i dla fotosyntezy jako całości. W rezultacie wzrost i rozwój późnych pędów jest 1,5-2 razy wolniejszy niż roślin, które pojawiły się w „właściwym” czasie. A stan roślin kończących jesienną roślinność, w najlepszym razie, można uznać za zadowalający.

Tabela 1. Ocena jakościowa warunków agrometeorologicznych w okresie siewu - sadzonki pszenicy ozimej

Jakościowa charakterystyka warunków Zapasy produkcyjnej wilgoci (mm) w warstwie
Gleby 0-20 cm Średnia temperatura powietrza w okresie, ° С Czas trwania okresu, dni Korzystny 23-48 14-21 5-8 Zadowalający 18-22 15-20 8-12 Niekorzystny 12-17 13-18 12-17 Bardzo niekorzystny 5 -11 13-18 18

A wszystko to w obecności wystarczającej wilgoci w glebie. A podczas późnego siewu często pojawia się sytuacja, gdy nasiona spadają na suchą ziemię. Prawdopodobieństwo optymalnego opadu we wrześniu-październiku wynosi nie więcej niż 12%. Dlatego późno-siewna pszenica ozima cierpi nie tylko z powodu braku ciepła, ale także z braku wilgoci.

CZAS ŚNIADANIA I „ZEGAREK WODNY”

Ale czas siewu (dokładniej - czas pojawienia się sadzonek) zależy nie tylko od szybkości rolnika. Istnieje czynnik, który może być mniej lub bardziej przewidywany, ale nie można go kontrolować. Są to rezerwy wilgoci produkcyjnej (i wilgotności gleby) w optymalnym czasie kalendarzowym do siewu. Sierpień i wrzesień 2015 r. Były skąpe z opadem. Skąpe, że od 1962 r. - to drugi przypadek tak długiej jesiennej suszy. Nawet w skrajnie suchych latach 1999 i 2005, według agrometeorologów, jesień była bardziej korzystna dla sadzenia. W tym roku w regionach zachodnich gleba pozostała sucha do końca września, w regionach centralnych i północnych - do początku października, aw regionach wschodnich - do końca listopada.

Jak mówią: „Nie powiem wam za całą Odessę”, a jeszcze bardziej na całą Ukrainę, ale w gospodarstwach na południu regionu Nikołajewa rezerwy wilgoci produkcyjnej w warstwie gleby 0-20 cm były poniżej 15 mm, aw niektórych obszarach na poziomie martwego inwentarza . Na polach pary w warstwie licznika całkowite rezerwy wynosiły od 80 do 105 mm, po słoneczniku i rzepaku - od 40 do 60 mm. W przybliżeniu te same wskaźniki wilgotności gleby występowały w gospodarstwach w regionach Chersoniu i Odessie.

W związku z wysychaniem górnej warstwy gleby agrarycy stanęli przed dylematem: albo zasiać uprawy zimowe w suchej glebie, albo przesunąć czas siewu na późniejszy czas (licząc na opady). Dlatego niektórzy zasiali „zgodnie z kalendarzem”, podczas gdy inni czekali na deszcz, pozostawiając pola nieuprawne.

Musiał długo czekać. Jedynymi wyjątkami na południu były niektóre dzielnice regionu Odessy, gdzie cudowny przeszłość atmosferyczna przyniosła deszcz we wrześniu-październiku. Agrariusze z Dniepropietrowska, Połtawy, Charkowa, Zaporoża, Nikołajewa i regionu Chersoniu mieli o wiele gorzej. A południowcy wciąż mają stosunkowo szczęście. Później susza zakończyła się w rejonie Połtawy, Charkowa i Dniepropietrowska. Opady w pierwszej - drugiej dekadzie listopada zapewniły niezbędną ilość wilgoci do kiełkowania. Na szczęście temperatura powietrza w listopadzie i na początku grudnia pozwoliła nasionom naklyuvshimisya zamienić się w rośliny o 2-4 liściach. Ale takie pędy zdołały uformować się na tych polach, na których przeprowadzono siew, zanim spadł deszcz. A kiedy siew rozpoczął się dopiero pod koniec listopada, znaczna część obszaru znajduje się w fazie „szydła”, z maksymalnie dwoma liśćmi.

Niezależnie od czasu siewu (z wyjątkiem bardzo wczesnego) pędy pojawiły się dopiero po opadach. Dlatego, aby określić czas pojawienia się pędów, „zegar wodny” okazał się bardziej dokładny niż „kalendarz”.

GŁADKA OPIEKA ZIMOWA

Jako wizualną ilustrację, możesz przynieść zdjęcie zrobione na trzech polach farmy, zlokalizowanej w nowym regionie Odessy w regionie Nikolaev w pierwszej dekadzie grudnia 2015 roku. Ponadto zdjęcia 1.2 i zdjęcia 3.4 zostały wykonane na sąsiednich polach, zasianych w odstępie sześciu tygodni. Ze względu na brak wilgoci w glebie, siew pszenicy ozimej musiał być przeprowadzony w dwóch kategoriach. I oba te terminy nie pokrywały się z zalecaną datą siewu.

Część pól miała czas zasiać w pierwszej dekadzie września na polach, na których wilgoć była połączona po deszczach, które minęły pod koniec sierpnia (około 23 mm). Pędy uzyskano w ciągu 8-10 dni po wysianiu. Pomimo całkowitego braku opadów we wrześniu i październiku, roślinom pszenicy udało się przedostać. A opady i ciepła pogoda pod koniec jesieni znacząco poprawiły ich stan. We wczesnych siewach rośliny pszenicy ozimej tworzyły od 4 do 6 łodyg, wysokość rośliny od 17 do 25 cm.

Pozostałą część zasadzono w drugiej dekadzie października, mając nadzieję (bezskutecznie) na opady obiecane przez meteorologów. Ale pogoda pod koniec października pozostała tak sucha i chłodna jak na początku. I dopiero w drugiej dekadzie listopada natura zwróciła „dług”. Przez dwa tygodnie padało prawie codziennie. Dlatego też, nawet na tych zwiędłych polach, gdzie pszenica była zasiana po słoneczniku, wysiane nasiona były proklynulis tydzień po opadzie. Podczas przeprowadzania badań 26 listopada stwierdzono, że pędy w glebie miały długość około 7-8 mm. Do 1 grudnia długość pędów wzrosła do 40-55 mm, aw niektórych częściach pól pojawiły się pędy, których wysokość wynosiła około 25-30 mm.

Tak więc podczas późnego siewu siewki pszenicy weszły w obszary zimowania słabo rozwinięte. Większość z nich tworzyła słaby węzeł krzewienia, ale nie rozwinęła wtórnego systemu korzeniowego. Wiele nasion, które leżały przez długi czas w suchej glebie, zdołało jedynie wytworzyć kiełki o długości 3-5 cm, które nie dotarły do ​​powierzchni gleby. Jednak według wielu naukowców i praktyków agronomów sadzonki pszenicy ozimej na tym etapie mają dość duże szanse na wernalizację i kiełkowanie wiosną.

Rośliny pszenicy w fazie 2-3 liści, z nierozwiniętym (brakującym) węzłem krzewienia i niewystarczająco silnym systemem korzeniowym, uważa się za niedostatecznie przygotowane do pielęgnacji zimowej. Brak dobrze wykształconego węzła krzewienia znacznie komplikuje wiosenną regenerację narządów. W warunkach suszy wiosennej brak węzła krzewiącego, który jest w stanie szybko utworzyć dodatkowy system korzeniowy, a także brak wtórnych korzeni rozwiniętych od jesieni, utrudnia roślinom rosnącym wiosną rozwój słabo rozwiniętych upraw.

Istnieje również opinia, że ​​takie zakłady nie mają czasu na gromadzenie niezbędnej ilości węglowodorów na początku zimowania. Jednak w badaniach N.I. Dorofiejewa (rozprawa „Jesienny wzrost i rozwój pszenicy ozimej we wschodniej Syberii”, 1997) okazało się, że najwyższą zawartość węglowodanów zaobserwowano w roślinach o średnim i późnym siewie. W roślinach w stadium krzewienia (3-4 łodygi) iw fazie „trzeciego liścia” zawartość wody w tkankach była prawie taka sama. Ponadto pszenica ozima wczesnego siewu we wszystkich latach badań okazała się mniej odporna niż rośliny późniejszego siewu. Na drugim miejscu zimą były późne rośliny siewne - najmniej rozwinięte ze wszystkich badanych.

Interpretując dane z tych eksperymentów, należy wziąć pod uwagę specyfikę ostrego klimatu kontynentalnego Syberii w okresie jesiennym. Początek sezonu wegetacyjnego przypada na czas z optymalnymi temperaturami i wysoką intensywnością światła słonecznego. Obecność wystarczającej ilości wilgoci w glebie nie ogranicza wzrostu i rozwoju roślin. Gwałtowne zmiany w temperaturach dziennych i nocnych umożliwiają stwardnienie roślin, dostosowanie się do zimna i udanej zimy. Jednak ta informacja dodaje optymizmu ...

Zmiana klimatu w kierunku ocieplenia przejawia się w chłodnej porze roku. W ciągu ostatnich 20 lat średnia temperatura w styczniu i lutym wzrosła o prawie 2,5ºС. Ponadto w okresie zimowym okresy ocieplenia są często odnotowywane wraz ze wzrostem średniej dziennej temperatury powyżej 5ºС. W miesiącach zimowych mogą wystąpić dwie lub trzy takie „fale rozgrzewające”. Zimowe uprawy częściowo „budzą się” i nadal rosną. Zgodnie z obserwacjami z ostatnich lat, rośliny pszenicy ozimej, które były w fazie „szydła” pod koniec listopada - dwa liście w czasie odnowienia sezonu wegetacyjnego na wiosnę „zwiększyły” co najmniej 2-3 liście w okresie zimowym.

Grudzień 2015 był wyjątkowo ciepły, więc uprawy nadal się rozwijały.

Nawet pod koniec listopada na polach w obwodzie chersońskim wysianych za pomocą IDP (rozsiewacza nawozów mineralnych) udało się utworzyć 2-3 liście (fot. 5.6). I to również dodaje optymizmu!

PROGNOZY I OCZEKIWANIA

Do normalnego rozwoju upraw zimowych od kiełkowania do końca sezonu wegetacyjnego konieczna jest suma temperatur skutecznych (powyżej + 5 °) co najmniej 200-300 ° C. Od kiełkowania do początku krzewienia rośliny powinny mieć czas na „zebranie” 134 ° C.

Pędy, które pojawiły się pod koniec listopada na południu Ukrainy, zgromadziły znacznie mniej ciepła - od 63 ° C do 90 ° C. Nawet przy wyjątkowo wysokiej temperaturze powietrza w grudniu nie można było zrekompensować braku ciepła i straconego czasu na wzrost i rozwój. Ponadto należy wziąć pod uwagę dwa dodatkowe czynniki: niską temperaturę gleby (co utrudnia roślinie wchłanianie fosforu) i krótki dzień świetlny (co zmniejsza wydajność fotosyntezy).

Ale z łagodną zimą, nawet pędy mogą skutecznie zimować, ponieważ wytrzymują mróz -12-14 ° C Jeśli co najmniej 5-7 cm śniegu spadnie przed zimnym trzaskiem, a nawet przy mrozie 15 ° C, rośliny w fazie „szydła” mają szansę przeżyć. Na etapie krzewienia rośliny pszenicy są w stanie przetrwać ochłodzenie do 15-17 ° C na głębokości węzła krzewienia.

Zimotrwalosc i mrozoodpornosc roslin powstaje w procesie twardnienia roslin, czyli stopniowego dostosowania ich procesów fizjologicznych do ujemnych temperatur. Hartowanie ma dwie fazy. Pierwszy wymaga intensywnego oświetlenia i niskich dodatnich temperatur, optymalna temperatura to 8-10 ° C w ciągu dnia i około 0 ° C w nocy, proces trwa co najmniej 12-14 dni. W tym czasie rośliny gromadzą około 20-25% cukrów pod względem suchej masy. Uważa się, że rośliny pszenicy ozimej, które przeszły pierwszą fazę utwardzania, są w stanie wytrzymać temperatury do -12 ° C.

Druga faza hartowania występuje, gdy temperatura powietrza spada do 0 -5 ° C i nie wymaga intensywnego oświetlenia. W tej fazie stężenie soku komórkowego w węzłach krzewienia i osłonkach liści nadal rośnie. Istnieje proces odwodnienia komórek, odpływ wody z cytoplazmy do przestrzeni międzykomórkowych i przemiana w komórki nierozpuszczalnych w wodzie substancji organicznych w rozpuszczalne. Na początku zimy zawartość wody w tkankach wynosi około 65% i nie zależy od wieku roślin. Po wygaszeniu uprawy pszenicy ozimej są w stanie znieść mrozy do -18 ... -20 ° C w strefie węzłów krzewienia.

Możliwy jest również proces odwrotny - „stwardniałe” uprawy pod wpływem odwilży w okresie zimowym „budzą się” i wznawiają wegetację. Jednocześnie zmniejsza się ich odporność na mróz. Dlatego ostre mrozy po odwilży są szkodliwe dla nieterminowo przerywanych roślin.

Na południu Ukrainy pod koniec grudnia uprawy zimowe zakończyły pierwszą fazę hartowania, co daje nadzieję na zachowanie plonów w okresie zimowania. Ponadto obecność 36–48 mm wilgoci produkcyjnej w warstwie uprawnej i od 130 do 165 mm w warstwie gleby o grubości jednego metra daje nadzieję na udaną roślinność pszenicy ozimej wiosną.

FOSFOR DLA „ŚPIĄCEJ PIĘKNOŚCI”

Po wznowieniu wiosennego sezonu wegetacyjnego niedorozwinięte rośliny pszenicy ozimej będą musiały nadrobić zaległości. Rośliny, które jesienią nie były raskustilsya (a czasem nie wstąpiły), są zmuszane w jak najkrótszym czasie do utworzenia pierwotnego i wtórnego systemu korzeniowego, a także maksymalnej możliwej liczby produktywnych łodyg w danych okolicznościach.

Czy można zmniejszyć szkodliwe skutki jesieni 2015 roku? Jeśli szybko zapewnisz uprawy niezbędne do wzrostu i rozwoju składników odżywczych, jest to całkiem możliwe. Konieczne jest zapewnienie terminowego nie tylko odżywiania roślin azotem, ale także dostarczania azotu i fosforu w optymalnej proporcji. To nie jest łatwe do zrobienia.

Po pierwsze, ponieważ nawozy fosforowe nie były stosowane na znacznej części pól podczas siewu. Dlatego nie jest konieczne poleganie na intensywnym wchłanianiu fosforu z gleby.

Po drugie, kiedy wznawia się roślinność wiosenna, liście „budzą się” wcześniej niż system korzeniowy. Powierzchnia liścia jest ogrzewana przez światło słoneczne, a korzenie znajdują się w bardzo zimnej glebie. Ze względu na bezwładność termiczną warstwa podkładowa gleby nagrzewa się do temperatury powyżej 5 ° C w ciągu 10-14 dni po wznowieniu sezonu wegetacyjnego. A przedtem azot i fosfor w glebie są bardzo powoli wchłaniane przez korzenie.

Aby roślina mogła absorbować azot w postaci azotanów, wymagana jest minimalna temperatura gleby wynosząca 5 ° C, a dla asymilacji fosforu - 14 ° C. Tak więc rośliny „obudzone” na wiosnę pozostają „głodne”. Ponadto niedobór fosforu obserwuje się dokładnie wtedy, gdy rośliny muszą utworzyć system korzeniowy. Ponadto brak fosforu w „śniadaniu” rośliny radykalnie zmniejsza skuteczność suplementów azotowych i wydajność metabolizmu energetycznego.

Rozwiązanie problemu jest dosłownie „na powierzchni”. A dokładniej, to na powierzchni liścia. Szybkość wchłaniania fosforu z gleby na początku aktywnego wzrostu wiosennego jest około 15 razy niższa niż przez powierzchnię liści. Dlatego wczesną wiosną „pasza” nie potrzebuje ziemi, ale korzeni, ale przez liście.

Po odnowieniu roślinności wiosennej w pierwszym zastosowaniu dolistnym wskazane jest złożenie około 1 kg fosforu na jednostkę hektara w dV (w przeliczeniu na P2O5) razem z azotem w postaci amidu lub azotanu. Na początku XXI wieku takie opatrunki przeprowadzono z użyciem mieszaniny fosforanu mono-potasu (P - 52%, K - 34%) i mocznika. Ale ponieważ na rynku pojawiło się wiele preparatów do dokarmiania dolistnego wysoką zawartością fosforu, wskazane jest ich stosowanie. W końcu zawierają one nie tylko makro, ale także pierwiastki śladowe, a stopień oczyszczenia składników i ich optymalny stosunek zapewniają całkowite rozpuszczenie leku. Wiosną 2013 i 2014 r. Wczesne dokarmianie dolistne niezagospodarowanymi roślinami ozimymi świeżym Fosfor (2 kg / ha) zmieszanym z mocznikiem (7-10 kg / ha) przyspieszyło wzrost i rozwój roślin. Pozwoliło to opóźnionym w rozwoju roślin uprawnych „nadrobić zaległości” w fazie wchodzenia do rury, a uprawy, które przeszły na zimę, są dobrze zgniecione.

Aby poprawić skuteczność aplikacji, pobudzaj stymulatorów wzrostu. Takie na przykład substancje humusowe (humaty i fulwaty potasu). Związki te absorbują promieniowanie krótkofalowe, chroniąc w ten sposób chlorofil, zwiększają aktywność enzymów, stymulują procesy oddychania, syntezę białek i węglowodanów oraz działają immunostymulująco. Preparaty soli kwasów fulwowych (fulwatów) przyczyniają się do lepszego wchłaniania suplementów liści przez powierzchnię liścia. Wyniki wspólnego stosowania preparatów „Fresh Phosphorus” w normie 1,5 kg / ha i „Fresh Lend” (potasu potasu) w normie 0,3 kg / ha (a także mocznika 5 kg / ha) odpowiadały wynikom stosowania „Fresh Fosfor” i karbamid w wysokich dawkach - odpowiednio 2 kg / ha i 10 kg / ha.

AZOT I FOSFOR. DZIEŃ WSPANIAŁY ...

Nawet najnowocześniejsza i „modna” technologia uprawy pszenicy ozimej może wpływać tylko na dwa abiotyczne czynniki życia roślin: wilgoć i mineralne odżywianie. Jeśli chodzi o kontrolę ciepła, dopływu powietrza i oświetlenia, współczesny rolnik dotyka ich nie więcej niż jego kolega, który żył pięć czy sześć tysięcy lat temu.

Tak, a kontrola wilgoci jest możliwa z dala od miejsca i nie zawsze. Na polach nawadnianych problem rozwiązuje się po prostu: wystarczy włączyć podlewanie. A na nie nawadnianej wilgoci można tylko oszczędzać. Na przykład kosztem odpowiednio dobranej technologii uprawy. Lub porzucając przetwarzanie i gromadzenie resztek roślinnych, tak jak w technologii „no-till”.

Nic dziwnego, że rolnik jest w centrum uwagi żywienia minerałów. Jeśli jest doświadczonym „dietetykiem”, to ze względu na terminowe stosowanie nawozów mineralnych roślina pomaga nie tylko przybrać na wadze, ale także dostosować się do nieoptymalnych warunków środowiskowych. Oznacza to, że wyżej wymienione niekontrolowane czynniki abiotyczne: wysoka lub niska temperatura powietrza, niewystarczające oświetlenie, nadmiar lub brak wilgoci. Terminowe wprowadzenie fosforu i potasu zwiększa odporność na zimno i odporność na suszę, a wprowadzenie magii, na przykład, pozwala na utrzymanie wysokiej produktywności fotosyntezy w pochmurnej pogodzie (gdy nie ma wystarczającej ilości światła).

Jednak w wielu przypadkach podejście do żywienia roślin różni się od podejścia opartego na nauce, biorąc pod uwagę wzajemne oddziaływanie składników odżywczych między sobą i sezonowe potrzeby rośliny. A zamiast połowy układu okresowego rośliny pszenicy są oferowane z jednym naczyniem - azotem. W postaci azotanu lub amidu, w stanie ciekłym lub stałym.

W naukach i praktyce agronomicznej nawożenie azotowe roślin ozimych wczesną wiosną uważa się za aksjomat. Z kategorii „jest to konieczne, ponieważ jest to konieczne”. Uważa się, że „przebudzone” uprawy zimowe cierpią na niedobór azotu z powodu opóźnionej nitryfikacji (gleba jest zimna!) I wymywania azotanów ze strefy korzeniowej (obfite opady!). Logika sugeruje proste rozwiązanie: im niższa temperatura gleby, tym więcej azotu należy dodać. A wraz z rozwojem tego wniosku, im wcześniej rozpocznie się sezon wegetacyjny zbóż ozimych, tym bardziej potrzebują nawozów azotowych.

Ale często obfity nawóz azotowy daje wynik, wprost przeciwny do oczekiwanego. Wraz z wczesnym wznowieniem sezonu wegetacyjnego na dobrze rozwiniętych uprawach, „brak zapasów” nawozów azotowych często zmniejsza plon. Rzeczywiście, wielkość zbiorów zależy od wydajności fotosyntezy, a nadmierny wzrost wegetatywnej masy roślin „przeładowanych” azotem pogarsza warunki oświetleniowe. W przypadku chorób grzybowych takie rośliny są idealnym miejscem do życia.

Wwwww

Przy określaniu ilości nawozów (a czasami ogólnie celowości) dla wczesnego wiosennego nawożenia pszenicy ozimej, należy wziąć pod uwagę wiele czynników. Z nich kluczem jest czas wznowienia wiosennej roślinności.

Wiosenny wzrost roślin pszenicy zwykle pokrywa się z datą stabilnego przejścia średniej dziennej temperatury powietrza przez + 3-5 ° С. Ale ta data nie jest związana z konkretną datą kalendarzową. Według średnich wieloletnich danych może to być na przykład 1 kwietnia, aw poszczególnych latach może to być 5 marca lub 15 kwietnia. Oznacza to, że BBBB może być wczesny, środkowy i późny. Ponieważ warunki wczesnego i późnego oświetlenia BBBB znacznie się różnią, rozwój roślin, które „obudziły się”, jest albo zbyt wcześnie, albo bardzo późno.

W widmie światła słonecznego w pierwszych latach BBBB (przed 1 marca) dominują niskoenergetyczne promienie czerwone o długich falach. Takie oświetlenie sprzyja procesom wzrostu, więc rośliny szybko odzyskują siły po zimowaniu, silnie się rozwijają i zakorzeniają. Rośliny rozwinięte od jesieni często wyrastają, tworząc nadmierną masę wegetatywną. Wydajność jest wysoka, ale ziarno ma niską zawartość białka i glutenu. Wczesne wznowienie roślinności sprzyja odzyskiwaniu rannych podczas zimowania upraw. A także z powodzeniem uprawiania tych roślin, które wyszły z zimowania w fazie „szpilki” lub dwóch lub trzech liści. W 2015 r., Ze względu na późne BBB na południu Ukrainy, wiele upraw przyniosło 40-45 centów na hektar, mimo że po zimie były w fazie krzewienia. Oznacza to, że miały 3-4 ulotki, a na początku BBBV suplementy azotowe są skuteczne w stymulowaniu wzrostu i rozwoju słabo uprawianych roślin. Wskazane jest, aby karmić tylko słabe i zadowalające uprawy na rozmrożonej zamarzniętej glebie i stosować minimalne normy nawozów. Należy zwrócić uwagę na radykalne wprowadzenie (rozrzutnik lub siewniki według metody Buznitskiego) i dolistne. Zgodnie z doświadczeniem z wiosny 2015 r. Wczesne nawożenie mocznikiem (w połączeniu z rozpuszczalnymi w wodzie nawozami fosforanowymi) miało silne działanie stymulujące. W tym samym czasie, wizualnie do fazy wchodzenia do rury, uprawy karmione mocznikiem w ilości 20 kg / ha nie różniły się od upraw, które otrzymywały centry azotanów na glebie tylnej.

Na wysoko rozwiniętych uprawach z wczesnymi okresami BBBB wskazane jest przeniesienie karmienia na późniejszy okres - do fazy wyjścia do rury.

W latach z późnym BBBB (po 10 kwietnia), promienie wysokoenergetyczne o krótkiej fali mają pozytywny wpływ na syntezę białek, ale nie przyczyniają się do intensywnego wzrostu wegetatywnego. Po opuszczeniu spoczynku zimowego w wysokich temperaturach, długim dniu i intensywnym nasłonecznieniu, rośliny nie mają czasu, aby pozbyć się toksyn nagromadzonych w zimie, co jest niekorzystne dla roślin uszkodzonych przez mróz i osłabionych. Pod ich wpływem rośliny kiełkujące słabo krzak i korzeń. Wydajność jest zazwyczaj niska, ale ziarno ma wysoką zawartość białka i glutenu.

W przypadku późnego BBBB lepiej jest zdeponować całą dawkę nawozów azotowych we wczesnych okresach - na twardo zamarzniętej glebie lub w procesie krzewienia korzeni w fazie krzewienia. Przy późnym BBBB nawożenie azotem zapewnia 2-3-krotnie większy wzrost wydajności niż wprowadzenie tej samej ilości azotu w d.v z wczesnym BBBB.

CO CZEKAĆ I CO ZROBIĆ

Tworzenie prognoz, opierając się na minimum informacji, jest ekscytującą czynnością. Ale takie prognozy są bliższe hazardowi niż nauce. Warunki opuszczania upraw pszenicy ozimej w zimie są pierwszą widoczną częścią zimowania. Za tą częścią jest druga - warunki pogodowe w miesiącach zimowych w całej ich nieprzewidywalności. Jak również ostatnia część procesu zimowania, „położyć kres”. Który jest określony przez warunki uwalniania roślin z zimowego spoczynku, w tym BBBB.

Istnieje prosty wzór: im później pszenica wznowi wiosenną roślinność, tym większe prawdopodobieństwo jej ponownego zasiania. A im słabsze uprawy, tym mniej mają szans.

Wraz z wczesnym wznowieniem roślinności wiosennej, osłabione i nierozwinięte uprawy pszenicy ozimej mogą się odbudować i zapewnić wysoką wydajność. Dlatego tylko bardzo rozcieńczone rośliny pozostają „kandydatami” do ponownego wysiewu (lub wysiewu) wczesnym BBBB.

Przy optymalnym BBBB trudniej jest podjąć decyzję o ponownym zasiewie upraw problemowych, ponieważ czas „reanimacji” roślin jest znacznie mniejszy.

Jeśli strony kalendarza zastępują się nawzajem i dopiero mniej więcej w połowie kwietnia wiosenna pogoda zastąpiła zimową, to w języku lekarzy „niekorzystna prognoza” dla niezagospodarowanych upraw. Dlatego wskazane jest, aby nie czekać na cud, ale zasiać niedorozwinięte rośliny rozcieńczone wczesną wiosną w możliwie najkrótszym czasie lub przygotować glebę do ponownego zasiania słonecznika, kukurydzy lub soi w odpowiednim czasie.

Jeśli zrobisz krótkie podsumowanie powyższego materiału, otrzymasz:

1. Brak opadów w długim (prawie rekordowym) okresie doprowadził do tego, że znaczna część pędów pojawiła się pod koniec listopada, po ulewnych deszczach.

2. Nienormalnie ciepła pogoda w listopadzie i grudniu 2015 r. Pozwoliła uprawom rozwinąć się w fazę drugiej ulotki - początek krzewienia. Na części obsadzonych obszarów sadzonki pojawiły się w fazie „usztywnienia”, aw niektórych miejscach nasiona miały tylko czas na pęcznienie i kiełkowanie. W związku z tym nienormalne ciepło późnej jesieni i wczesnej zimy umożliwiło zrekompensowanie skutków nietypowej suszy. Jest to prawdopodobnie typowe dla Ukrainy - uderzenie klina klinem i anomalia - anomalia.

3. Dzięki przejściu pierwszego etapu hartowania, uprawy na etapie krzewienia są w stanie przetrwać chłodzenie do -12 ° C.

4. Tendencja ostatnich lat do wzrostu temperatury powietrza w miesiącach zimowych daje dodatkowe szanse na bezpieczne zimowanie dla niezagospodarowanych upraw.

5. Wystarczający poziom podaży wilgoci pozwala nam mieć nadzieję nie tylko na bezpieczną zimę, ale także na korzystne warunki dla wiosennej roślinności.

6. Prognoza zachowania upraw i ich produktywności może być ostatecznie podjęta dopiero po wznowieniu wiosennej roślinności.

7. Warunkiem wstępnym udanego rozwoju słabo rozwiniętych i osłabionych upraw jest wczesne warunki BBBB.

8. Aby stymulować wzrost i rozwój roślin pszenicy ozimej, konieczne jest terminowe dostarczanie „przebudzonym” roślinom odżywiania fosforanami i azotem. Ponieważ związki fosforu praktycznie nie są absorbowane przez system korzeniowy w temperaturze gleby poniżej 14 ° C, wskazane jest karmienie dolistne nawozami fosforanowymi i azotowymi (mocznikowymi) przy pierwszych oznakach wegetacji. W ten sposób można wygrać co najmniej 2 tygodnie czasu niezbędnego do utworzenia systemu korzeniowego roślin.

9. Stosowanie humatów i fulwatów w mieszankach zbiornikowych z nawozami do aplikacji dolistnych stymuluje procesy wzrostu i zwiększa efektywność stosowania nawozów.

10. Warunki i stawki stosowania nawozów azotowych zależą od stanu upraw i czasu BBBB. Osłabione i nierozwinięte uprawy powinny być karmione azotem przez dowolny okres BBBB. Rozwinięte uprawy we wczesnych stadiach BBBB mają sens dożywić się późno (w fazie wchodzenia do rurki), aw późniejszych okresach - tak szybko, jak to możliwe, z pełną szacowaną dawką.

11. Jeśli minie czas optymalnego okresu materiałów wybuchowych, warto przygotować się do przesadzenia słabych i przerzedzonych upraw zimowych uprawami wiosennymi.

W naszym kraju rolnictwo nie jest nudnym, mierzonym biznesem, ale GRA z dużą literą. Zabawa z okolicznościami trudnymi do przewidzenia i trudnymi do zmiany. I nie ma gotowych uniwersalnych rozwiązań planowanych z wyprzedzeniem w strategiach świadomego wygrywania. Nikt nie gwarantuje, że pszenica zasiana jesienią będzie zimować, rosnąć, kiełkować i dawać przyzwoity plon, który można zbierać bez strat i sprzedawać po odpowiedniej cenie. To nie jest nasz kraj ... Ale to nie powód, żeby nie siać pszenicy. Jak pisał Stanislav Ezhi Lets:

W długiej podróży jest wszystko -

Zapamiętaj wszystkich, którzy zdecydowali się pójść:

Lepsza droga bez znaków drogowych,

Niż wskazówki bez ścieżki .

Alexander Goncharov specjalnie dla „Infoindustry”